Stanowisko Prawicy Rzeczypospolitej Oddział Warszawski
w sprawie podwyżek cen biletów ZTM i opłaty za wodę i ścieki.

Prawica Rzeczypospolitej negatywnie ocenia decyzje o podwyżkach opłat za bilety komunikacji miejskiej i opłat za wodę i ścieki, jakie dokonała na ostatniej sesji Rada Miasta zmieniając dotychczas obowiązujące taryfy opłat za powyższe usługi.

Zwróciliśmy się do Pani Prezydent Hanny Gronkiewicz-Waltz z prośba o wyjaśnienie, na jakiej podstawie zostały wykluczone z uczestnictwa w akcji „Lato w mieście” dzieci w wieku 6 lat uczęszczające do zerówki w szkole.

Załączniki:

Odpowiedź z Biura Edukacji

[ ]

689 Kb

Przez wieki polscy duchowni brali udział i wspomagali działania związane z obroną wiary, niepodległości i kultury narodowej. To kościoły i plebanie, były często miejscami spotkań patriotycznych. Organizatorzy i żołnierze walczący o niepodległość kraju wspomagani byli duchowo i materialnie przez księży i zakonników, którzy za udzielaną pomoc skazywani byli na więzienia, zesłania, obozy koncentracyjne, lub ponosili ofiarę własnego życia. Jednym z takich wydarzeń, które doprowadziły do ogromnych strat wśród tej grupy społecznej, był okres II wojny światowej. Możemy, z dużym prawdopodobieństwem, stwierdzić, że większość duchownych miała styczność z działaniami podziemia niepodległościowego. Współdziałali oni m. in. z Armią Krajową, Narodowymi Siłami Zbrojnymi, Batalionami Chłopskimi i wieloma innymi organizacjami podziemnymi. Za pomoc udzielaną konspiracji prześladowani, byli nie tylko przez okupantów, ale również przez takie organizacje, jak UPA, czy komuniści.

Jedną z najmniej znanych grup duchownych, są księżą i zakonnicy współpracujący z Narodowymi Siłami Zbrojnymi. Dopiero teraz, po kilkudziesięciu latach, z wielkim trudem poznajemy ich biografie.

Niniejsze biogramy, wg. autora, są niewielkim procentem duchownych wspomagających Narodowe Siły Zbrojne. Warto rozpocząć wyszukiwanie tych księży i zakonników, którzy często o swojej działalności woleli nie mówić. Może, będą one początkiem, przywracania pamięci o tych wspaniałych kapelanach.

Karawaka, karawika – relikwiarz Drzewa Krzyża Świętego. Rodzaj krzyża pochodzący z hiszpańskiego miasta Caravaca. W 1241 roku król Hiszpanii, Ferdynand III Święty podczas wojny z Maurami zdobył relikwiarz, którego kształt pochodził z Bizancjum. Do Caravaca przywiózł go prawdopodobnie zakon templariuszy, który otrzymał go od króla Hiszpanii. Na ziemie polskie karawaka dotarł z Bizancjum i Węgier. W Bizancjum relikwiarze nazwano staurotekami. Krzyż stał się talizmanem i amuletem chroniącym przed zarazą, nagłymi zgonami, klątwami, burzami. Leczy bezsenność. Krzyż o dwóch poprzecznicach, jako cudowny stał się głośny w 1545 r. we Włoszech podczas epidemii cholery w Trydencie. Stał się symbolem państwowym Węgier, za czasów króla Beli III (lata 1172 – 1193). Następnie symbol podwójnego krzyża stał się osobistym symbolem herbowym Władysława Jagiełły.

Temat, który chciałbym zaprezentować, dotyczy roli i osobowości duchownych, którzy pełnili funkcję kapelanów[1] na dworach królów i książąt Rzeczypospolitej, oraz przy osobie Prezydenta RP. Po niżej przedstawiam tych duchownych w formie not biograficznych. Noty te będą w kolejności alfabetycznej. Oczywiście nie są to wszyscy kapelani, ale może znajdą się osoby, które dopiszą następnych, często zapomnianych kapelanów władców i Prezydentów Rzeczypospolitej.

Początki sprawowania opieki duchowej, nad osobą sprawującą najwyższą władzę w państwie, datują się, jeszcze z czasów pierwszych władców Polski.

Można przypuszczać, że już za czasów Mieszka I istniała funkcja kapelana władcy, który przebywając na dworze księcia sprawował opiekę duchową nad rodziną i mieszkańcami dworu książęcego. Odprawiał msze, spowiadał, służył pomocą i radą. Pełnił prawdopodobnie również funkcję kapelana wojskowego, który będąc przy osobie władcy, sprawował msze dla drużyny wojów.

W późniejszych czasach ilość kapelanów zwiększała się. Księża lub zakonnicy stawali się m. in. spowiednikami, nauczycielami dzieci królewskich, opiekunami kaplicy królewskiej. Były to osoby, które miały bezpośredni kontakt z władcą i mogły mieć wpływ na ich decyzje polityczne i państwowe.

Po odzyskaniu niepodległości kapelan prezydencki pełnił inną rolę, była to osoba, która miała sprawować opiekę duchową nad osobą Prezydenta i jego otoczenia. Podobnie sytuacja wyglądała podczas przebywania Prezydenta RP na Wychodźstwie i obecnie.